Ervaringsverhaal van Bert Sloots (stadsdichter van Pijnstad)
Pijn als metgezel. Een nieuw leven met pijn.
In 2007 nam mijn leven een radicale wending. Er kwam een kink in de kabel – in mijn geval de dikke darm. Er volgden operaties met complicaties. Mijn dikke darm werkte niet meer. Sindsdien ben ik chronisch pijnpatiënt. Ik heb altijd pijn, met van tijd tot tijd pijnaanvallen.
Dagstart
Ik word elke ochtend om 5.00 uur wakker, en het eerste wat ik voel, is buikpijn. In de ochtend ben ik op mijn best. Ik start met een uur yoga om de pijn uit mijn lijf te oefenen. Daarna ga ik schrijven. Dat noem ik mijn braindump: alles opschrijven wat in mijn gedachten komt, zonder aandacht te besteden aan grammatica en spelling. Door van mij af te schrijven, maak ik mijn hoofd leeg. Dan kan mijn dag beginnen.
Vallen en opstaan
Voor ik ziek werd had ik de mooiste baan die er is (personeelswerk). Na mijn operaties probeerde ik met veel wilskracht en motivatie zo snel mogelijk beter te worden. Ik was fanatiek aan het re-integreren en wilde snel terug naar mijn baan. Na een aantal pogingen mislukte dat en werd ik afgekeurd. Mijn werk viel weg, ik moest mijn sport opgeven en het daarbij horende netwerk viel weg.
Bert die altijd ‘ja’ zei, kwam steeds vaker met ‘nee’ op de proppen. Het heeft veel tijd gekost om afscheid te nemen van het leven dat ik gewend was en waaruit ik veel geluk en voldoening haalde.
Omgaan met pijn
Ik moest mezelf opnieuw uitvinden en proberen op een andere manier betekenis te geven aan mijn leven. Ik merkte dat de pijn beter te hanteren is als je spanning en stress vermijdt.
Na een periode van rouw heb ik een stuk kwaliteit van leven teruggekregen. Het lukt me op een hele andere manier betekenisvol voor mezelf en anderen te zijn.
Bewegen en schrijven
Voor mijn darmaandoening moet ik veel bewegen. Dus schafte ik een jachthond aan die ik drie of vier keer per dag uitlaat. Bovendien troost hij mij wanneer ik een pijnaanval heb. Hij voelt mij goed aan en is een echt maatje van mij geworden.
Daarnaast is het schrijven van gedichten voor mij heel belangrijk. Ik schrijf elke dag een gedicht en deel die op Facebook en Instagram (accountnaam: Even epibreren).
Het schrijven en delen van gedichten heeft op mij een therapeutische werking. Humor, zelfspot, relativering en gevoel voor understatement helpen mij bij het verzachten van de pijn.
Ik heb inmiddels drie gedichtenbundels geschreven: Chronisch positief, Onvoltooid tevreden tijd en Epibraties.
Een klein leven
Chronisch ziek zijn zorgt ervoor dat je leven steeds kleiner wordt. In het begin komen mensen vaak langs, maar als je ziek blijft wordt de kring steeds kleiner. Dat neem ik niemand kwalijk. In hun belevingswereld zit er aan ziekte een begin en een eind. Gelukkig blijven er genoeg mensen over die begrip hebben voor de situatie en die blijven komen.
Muziek, moeras en muffuletta
Ik en mijn vrouw maakten een rondreis door de Mississippi Delta. In een klein notitieboekje schreef ik af en toe wat woorden op. Tijdens de reis had ik nauwelijks klachten. Maar eenmaal thuis kwam ik ernstig ziek in het ziekenhuis terecht.
Na een aantal operaties ging ik sterk verzwakt naar huis. Ik kon niet veel, maar dacht terug aan de reis van mijn leven. Aan de hand van het notitieboekje heb ik toen mijn eerste boek geschreven en laten uitgeven: Muziek, Moeras en Muffuletta. Het schrijven zorgde voor afleiding. Ik probeerde mijn ziekte even op de achtergrond te schuiven en mijn pijn voor de gek te houden. Dat lukte soms.
Humor bij de kapper
Vanochtend zat ik met veel pijn in de kappersstoel. Maar tijdens het knippen werd het steeds gezelliger en grappiger. Toen mijn kapsel weer op orde was, stapte ik met veel minder pijn, breed lachend uit de stoel.
Ook humor is voor mij een belangrijk middel om mijn pijn te verzachten. Net als muziek, mindfulness, schrijven, yoga, wandelen, fietsen of een drankje op een terrasje.
Als je dat vaak doet, zorgt het volgens mij voor nieuwe verbindingen in je hersenen (neuroplasticiteit) — en hopelijk voor minder pijn.