Van bed naar scootmobiel: mijn dagelijkse uitdagingen en overwinningen
Ik heb er soms ‘nieuwe pijn’ bij, die energie kost, vermoeidheid oplevert en nieuwe rouw. Weer wat ingeleverd. Maar ik heb mijn mentale kracht hervonden. Ik kan de pijn weer aan.
Yvonne
Mijn wereld was in een paar weken tijd heel klein geworden. De dag bestond nu uit steeds maar weer zoeken van een houding waarin ik de minste pijn had. Uit het tellen van de uren tot ik weer twee nieuwe paracetamol kon pakken, bovenop mijn fentanyl en diclofenac. En voorzichtig de oefeningen doen die de fysiotherapeut me had voorgedaan. Mijn wereld beperkte zich tot slaapkamer en woonkamer.
Anders
Al jaren roep ik: “het gaat vast een keertje fout met mijn rug.” Toen dat dit voorjaar ook echt gebeurde verraste het me toch. Rationeel weten dat het kan en echt voelen dat het gebeurt zijn zaken die ver uit elkaar liggen. Mijn rug is versleten. Ik kan prima beredeneren waarom dat zo is. Ik heb vanaf mijn 10e jaar reuma, heb daarna nooit meer door mijn knieën gekund en volop operatoes ondergaan en heb dus al heel lang vanuit verkeerde houdingen getild en dingen van de grond geraapt en op verkeerde manieren gezeten en gelopen.
Meer dan pijn
Dat wreekt zich en nu ik net 60 ben is mijn lijf een stuk ouder en meer kapot dan het gezien die jaren zou moeten zijn. Reuma is een aandoening die gepaard gaat met pijn. En daar doe ik zowat mijn hele leven al wat gemakkelijk over. Ik negeer het vooral, in de wetenschap dat het op den duur wel weer wegtrekt. Ik vraag soms te veel van het lijf en dan weet ik dat er na bepaalde activiteiten een paar dagen pijn volgt maar dat heb ik ervoor over. Dat is in te plannen, te bevatten. Nu was het anders. Ja, het begin was wel hetzelfde: ik negeerde de pijn. Maar die trok niet weg en werd steeds erger. Tot ik niet meer rechtop kon staan, niet meer kon zitten en moeilijk kon liggen.
Ik wist wel dat het buiten lekker weer werd, het voorjaar ging langzaam over in de zomer. Ergens in mijn hoofd registreerde ik de stemmen van de buurkinderen in de tuin, het zomerdekbed werd wat te warm. Maar ik was tegelijkertijd ergens anders. Ik trok me helemaal in mezelf terug. Ik was met al mijn aandacht in mijn lijf dat me een overweldigende sensatie van pijn bleef leveren. De wereld buiten mijn slaapkamer ging zijn gang maar, ik was er niet bij betrokken, kon er niet bij betrokken zijn. Al mijn energie ging zitten in het voelen en het proberen zo min mogelijk pijn te hebben.
Afscheid
Het duurde pakweg 4 weken en die weken duurden lang, elke seconde heb ik beleefd. Ik heb zo nu en dan gedacht: ‘zo hoeft het van mij niet meer.’ Ik heb in mijn leven op heel wat momenten afscheid moeten nemen van mogelijkheden omdat reuma me steeds meer beperkte. Ik kon niet meer fietsen, dus rijd ik nu op een scootmobiel. Ik kon niet meer werken, dus doe ik nu met mate wat (bijzonder leuk) vrijwilligerswerk. Ik heb me staande gehouden met het idee dat er altijd wel een mouw aan te passen valt. Maar hier, met die overweldigende pijn, met het idee dat dit misschien wel niet meer goed zou komen, zag ik even geen oplossing meer.
Bonbons
Maar het kwam wèl goed, grotendeels. De oefeningen van de fysiotherapeut hielpen, de pijn nam langzaam af en ik voelde me zielsgelukkig toen ik twee dagen voor mijn 60ste verjaardag weer kon zitten. Ik ben op mijn scootmobiel op slakkentempo een doos bonbons gaan halen. Gewoon voor mezelf. Met het euforische gevoel dat ik er weer was. Het is ondertussen bijna een half jaar later. De pijn is er nog steeds, veel minder maar bij tijd en wijle angstaanjagend aanwezig. Ik heb het er weer bij genomen. Weer een nieuw verlies. Ik heb ergonomische rugkussentjes aangeschaft, probeer zo veel mogelijk zitten, lopen en liggen af te wisselen. Ik heb er nieuwe pijn bij, die energie kost, vermoeidheid oplevert en nieuwe rouw. Weer wat ingeleverd. Maar ik heb mijn mentale kracht hervonden.
Ik kan de pijn weer aan.
Yvonne