Meer dan mijn pijn
Een onverwachte verandering
Op mijn 21ste hield ik na een ongeluk chronische pijn over aan mijn hoofd, nek en schouders. Mijn drukke studentenleven, met sporten, vrienden, borrels, uitjes enzovoort kwam abrupt tot stilstand. Ineens was ik veranderd van het meisje dat altijd ‘ja’ zei, naar iemand die vooral ‘nee’ moest verkopen.
Die eerste tijd ging het nog wel. Mensen vinden het erg wat je hebt meegemaakt en komen wel op bezoek. Ook als je dat niet zo lang volhoudt. Maar na een paar maanden ebt de interesse weg. Langzaamaan werd ik niet eens meer uitgenodigd voor dingen, want ja als je toch eigenlijk niet kan komen dan hoef je ook niet te worden uitgenodigd, blijkbaar.
Doodmoe
Na de abrupte stilstand kwam ik wel weer wat op gang, maar nooit meer op het oude niveau. Ik was altijd moe, ook al sliep ik negen of tien uur per nacht. Ik werd altijd doodmoe wakker. Het einde van de dag was mijn zwaarste tijd, dan was de pijn op zijn hoogtepunt. En laat dat nou net het moment zijn waarop iedereen afspreekt.
Twijfels over de toekomst
De eerste jaren waren erg zwaar. Ik zat vol vragen en twijfels over de toekomst. Zou ik ooit nog minder pijn krijgen? Komt mijn geheugen ooit weer op gang? Word ik ooit minder moe? Kan ik ooit weer écht meedoen met mijn leeftijdsgenoten? Kan ik ooit een baan volhouden? Kan ik het aan om een gezin te stichten? Alle dromen die ik had waren vervaagd tot zwarte puntjes.
Rouw en eenzaamheid
Mijn psycholoog liet me inzien dat ik in een rouwproces zat. Waar ik waarschijnlijk met vallen en opstaan doorheen moest. Loslaten wat geweest is. Niet alleen het leven dat ik had, maar waarschijnlijk ook het leven dat ik dacht te gaan hebben. Een zware klus voor een twintiger.
Ik voelde me erg eenzaam. Ik durfde mijn problemen eigenlijk niet te bespreken met vrienden. Mijn vrienden worstelden totaal niet met dezelfde dingen. Bij hen ging het om liefdes, studiekeuzes, verkeerde mode keuzes. Het ging eigenlijk nooit over de levensvragen waar ik niet aan ontkwam en geen bevredigend antwoord op kon vinden. Dus ik besprak het alleen met mijn vriend en mijn psycholoog.
Vertrouwen krijgen
Ik ben ontzettend blij dat ik deze twee mensen had om dit wél mee te delen. Zij gaven me weer wat grond onder de voeten. Ze hielpen me om weer op te staan na iedere tegenslag, na iedere mislukte behandeling. Te accepteren dat dit nu de situatie was. Dat het belangrijk is om je niet te veel zorgen te maken over de toekomst – die komt later pas. Ze gaven me het gevoel dat ik niet gek was, dat het normaal was om te rouwen om je oude leven. Te rouwen dat ik niet kon sporten, wat ik altijd fanatiek had gedaan. Te rouwen dat ik belangrijke vriendschappen kwijtraakte en andere veranderden. Te rouwen dat ik niet kon studeren en werken op het tempo van anderen. Bovenal leerden zij me erop vertrouwen dat ik nieuwe vrienden zou vinden, nieuwe avonturen kon beleven, nieuwe hobby’s kon ontdekken. Ze leerden me weer te vertrouwen op mezelf. Dat ik meer ben dan mijn pijn.
Luisteren naar mijn lichaam
Inmiddels ben ik 13 jaar verder. Ik heb een nieuw leven opgebouwd. De pijn is niet weg, maar gelukkig wel verminderd. Ik heb nog steeds last van hersenmist en vermoeidheid, maar ook dat is minder. Omdat ik heb geleerd mijn leven anders in te richten, me aan te passen en plezier te halen uit andere dingen. Ik heb nieuwe hobby’s en kan zelfs weer wat sporten. Ik heb mezelf weer gevonden door te luisteren naar mijn lichaam en te accepteren dat die niet perfect is. Dat slechte dagen er mogen zijn, want er zijn ook goede dagen. Ik ben niet meer boos op mijn lichaam en mijn pech om zo verkeerd te vallen. Ik heb geleerd dat ik sterker ben dan ik dacht. Ik ben zoveel meer dan mijn pijn.
Racquelle