Een leven veranderd door pijn
Begin van de problemen
In september 2021 veranderde mijn leven. Ik werkte in de ouderenzorg en had een late dienst gedraaid. Tijdens de overdracht zag mijn collega een rode plek op mijn rechteronderbeen. Ik had op dat moment geen pijn, maar wel een dikke enkel. Ik herkende het van het jaar ervoor, toen had ik wondroos aan mijn linkerbeen. Ik heb direct de huisarts gebeld en kreeg de bevestiging dat het weer wondroos was maar nu aan mijn rechterbeen.
Hevige pijn en ziekteverlof
Ik kreeg een kuur, maar de pijn herkende ik niet van dat jaar ervoor. De pijn was zo heftig dat ik maar een paar meter kon lopen, ik kwam meerdere malen bij de huisarts omdat ik al slechter werd. Eerst strompelend, toen met 1 kruk maar later met 2 krukken. Het gevolg was direct dat ik in de ziektewet kwam en niet meer kon werken door de pijn.
Zoektocht naar een diagnose
Ik heb vele artsen gezien, veel diagnoses gehoord wat telkens niet bevestigd werd door de onderzoeken. Na ruim negen maanden van zoeken naar een diagnose heb ik deze niet gekregen. Dit heeft veel verdriet met zich meegebracht omdat ik niet meer kon functioneren zoals ik gewend was.
Behandeling bij de pijnpoli
Omdat ik geen diagnose heb gehad ben ik doorgestuurd naar de pijnpoli. Dit voelde voor mij als een afschuifsysteem en een laatste stadium voor hulp. Ondanks dat ik heel veel weerstand voelde bij mijzelf heb ik een hele fijne arts getroffen die direct actie heeft ondernomen om de pijn te onderdrukken. De arts van de pijnpoli benoemde dat ik hardnekkige zenuwpijn heb in beide onderbenen. Mijn linkerbeen is in november 2021 ook mee gaan doen. Met medicatie, een TENS, koelen en ontlasten probeerde ik wat ik kon.
Verlies van mijn baan
Helaas had dit alles voor mij de consequenties dat ik mijn baan in de ouderenzorg ben verloren, omdat ik de afstanden niet meer kon lopen. Zelfs nu, bijna drie jaar later terwijl ik dit typ, raakt het mij erg en is dit misschien wel de ergste consequentie geweest van de zenuwpijn dat ik mijn baan moest opgeven, wat ik met veel liefde bijna 18 jaar heb gedaan. Mijn benen maakten hierin het besluit, dat is erg moeilijk geweest.
Nieuwe behandelingen en hoop
Omdat de pijn niet helemaal onder controle kwam heeft mijn arts in overleg met een collega besloten om te starten met ketamine-infusen. Dit krijg ik één keer in de drie maanden. Sinds die tijd heb ik minder pijn. Eindelijk een behandeling die aanslaat. Ik kan nog niet doen wat ik graag zou willen maar de pijn is meer te dragen. Ik blijf beperkt in lopen maar ik weet inmiddels goed waar mijn grens ligt en wat wel en niet kan.
Toekomstplannen
Dit jaar word ik 40 en er zou nog één optie openliggen voor mij. Dat is een neurostimulator. De arts denkt dat dit voor mij wel 90% kan gaan werken. Alleen de verzekering heeft hem nu één keer afgewezen. Er wordt nu bezwaar gemaakt door de arts, en de cardioloog waar ik inmiddels ook ben vanwege een afwijkend ECG, wat door de medicatie komt die ik gebruik voor de pijn. Er is ook gevraagd om een brief te maken waarin staat dat als ik in aanmerking kom voor een neurostimulator dat ik van de medicatie en de ketamine af kan. Dus er is nog één lichtpuntje wat hopelijk door kan gaan.
Nieuwe carrière en acceptatie
Hopelijk kan ik dan weer leuke dingen met ons gezin doen zonder altijd pijn te hebben. Inmiddels ben ik omgeschoold tot medisch secretaresse, heb een leuke baan in het ziekenhuis gekregen en heb het naar mijn zin. De zittende baan is goed te doen met de pijn. Ik heb fijne collega’s die er rekening mee houden. Ik heb nu alles geaccepteerd hoe het is, heb het een plek kunnen geven en weet dat ik verder moet hoe de toekomst er dan ook uit mag komen te zien.
Rouwproces en nieuwe werkelijkheid
Het is een heel rouwproces geweest, alles opgeven wat je lief had, werken in de ouderenzorg, wandelen, bergwandelen, skeeleren… Nu voel ik mij passief en probeer ik binnen de grenzen te bewegen ook al is het op bejaardentempo. Ik vind het fijn wat steun te vinden op de site en ik hoop ook dat anderen dit ook ervaren.
Linda